::บทที่1::
เป็นผู้อาวุโสควรใจกว้าง
นายใหม่ของข้าคือ'ซานิวะ'
ข้าแน่ใจว่านั่นไม่ใช่นามที่แท้จริงแต่ดาบทุกเล่มต่างก็ยอมเรียกตามเช่นนั้น เขาเป็นเด็กหนุ่มวัยเพิ่งก้าวผ่านพิธีเก็มปุคุมาไม่กี่ปี ซึ่งนายใหม่ผู้นี้เป็นเจ้านายที่ประหลาดที่สุดเท่าที่ดาบอย่างข้าเคยพบเจอ
เรือนผมสีขาวราวหิมะที่ยาวเกือบถึงบั้นเอว อีกทั้งยังถักปอยผมข้างแก้มด้านซ้ายเป็นเปียเส้นเล็กซึ่งยาวเฉียดไหล่ รูปร่างสูงโปร่งผอมบาง ใบหน้าอ่อนใสขาวสะอาดที่ไม่บ่งบอกเพศแน่ชัด หากไม่ได้รับการยืนยันจากบรรดาเด็กๆข้าก็คงไม่เชื่อว่านายข้าเป็นบุรุษจริงๆ นี่เจ้าตัวคงไม่ได้หลอกลวงดาบในอาณัติตนใช่ไหม?
บางคราข้าก็อยากจะพิสูจน์ให้รู้แน่ชัด แต่คงไม่ดีนักหากข้าจะทำสิ่งใดที่เป็นการหมิ่นเกียรติผู้อื่นเช่นนั้น ในฐานะสมาชิกใหม่วัยอาวุโสข้าควรทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดีมากกว่า แม้ในใจลึกๆจะเกิดความกังขาอันน่าเหลวไหลแค่ไหนก็ตาม หลังจากที่ฝึกซ้อมตามระเบียบเพื่อให้คุ้นชินกับกายเนื้อใหม่ข้าก็เดินตามหลังเหล่าดาบรุ่นหลานกลับมายังเรือนพัก พวกเด็กๆต่างวิ่งแข่งกันด้วยความคึกคักจนเกิดเสียงเอะอะโวยวายสร้างความครี้นเครงจนดูเหมือนข้ากำลังอยู่ในครอบครัวใหญ่อันอบอุ่น
อืม.. หากข้าและดาบพวกนี้เป็นมนุษย์มันก็คงจะเป็นตามนั้นละนะ
"นั่นๆ ท่านซานิวะ!"
เสียงตะโกนของไอเซ็นทำให้ความคิดที่ล่องลอยของข้ากลับมาเข้าที่ เมื่อหันไปตามเสียงร่างสีสว่างที่ยืนสนทนาอยู่ตรงทางเดินห่างไปไม่ไกลก็บังเอิญเข้ามาอยู่ในเส้นทางจันทร์เสี้ยวของข้าพอดี พวกเด็กๆรีบเร่งฝีเท้าเหมือนเจอจุดหมายแห่งชัยชนะ รอบกายของคนผู้นั้นยังคงรายล้อมไปด้วยเหล่าดาบรุ่นน้องรุ่นหลานของข้าไม่เคยขาด
"นายท่าน อาหารพร้อมแล้วให้เตรียมตั้งโต๊ะเลยไหม?"
"นายท่าน ดาบใหม่ฝีมือเข้าทีแล้วให้ทำอะไรต่อขอรับ?"
"ท่านซานิวะ นายช่างบอกว่าดาบเสร็จแล้วครับ"
"นะ..นายท่าน เห็นพวกลูกเสือไหมขอรับ ข้าเกรงว่ามันจะแอบไปถอนผักเล่น.."
"ฮ๊า!! ข้าชนะ!"
"เจ้าขี้โกง!!"
ความวุ่นวายโกลาหลเบื้องหน้าทำให้ข้าเลือกที่จะหันไปชื่นชมต้นไม้ใบหญ้าฆ่าเวลา ครอบครัวใหญ่เช่นนี้บางครั้งก็ก่อปัญหาทางหูอันยุ่งยากใจจนข้าไม่อยากจะข้องเกี่ยว ปล่อยให้พวกเด็กๆวุ่นวายไปนั่นแหละดีแล้ว อ่า.. อากาศยามนี้น่าดื่มชาจัง..
"ใครอยากอาบน้ำก็ไปช่วยกันก่อไฟต้มน้ำเลยข้าจะไปหานายช่างสักครู่"
ประโยคสุดท้ายหลังคำสั่งมากมายที่กำชับกับหลายคนทำให้ข้าละความสนใจจากกลุ่มกลีบซากุระที่ล่องลอยไปตามแรงลม เจ้าของเรือนผมสีขาวโพลนราวเหมันต์ฤดูหมุนตัวเดินมาทางข้าเพื่อไปยังโรงตีดาบ ข้าส่งยิ้มทักทายพลางชี้ชวนให้ดูความงดงามของธรรมชาติอันน่าชื่นชม
"งดงามมากจริงๆนะ ซากุระน่ะ.." ดวงตาสีฟ้าครามที่เปิดเผยให้ผู้อื่นได้ยลโฉมเพียงด้านซ้ายโดยไร้เรือนผมบดบังมองตามสายตาข้าก่อนจะเบือนหน้ากลับมาเอ่ย
"โชคุไดบอกว่าท่านชินกับกายเนื้อนี้แล้ว พรุ่งนี้ข้าจะมอบหมายให้ท่านไปสำรวจ" น้ำเสียงทุ่มต่ำของเด็กหนุ่มซานิวะทำให้ข้าเลิกคิ้ว รู้สึกว่ารอยยิ้มตนเองกระด้างขึ้นมาทันใดด้วยในใจเกิดความขุ่นมัวขึ้นอย่างประหลาด
เอาอีกแล้วคนผู้นี้..
เหตุใดท่าทีจึงเปลี่ยนไปยามสนทนากับข้า
นับตั้งแต่คราแรกที่เห็นข้าลืมตาตื่นแล้วยิ้มออกมาด้วยความยินดี ใบหน้าอ่อนเยาว์นี้ก็ไม่เคยสะท้อนเศษเสี้ยวอารมณ์ใดให้ข้ามองอีกเลย แม้จะมีรอยยิ้มมุมปากประดับหน้าเช่นทุกคราวทว่าข้ากลับรับรู้ได้ถึงความห่างเหินที่คนผู้นี้มีให้ข้ามากกว่าผู้อื่น ข้าพยายามสะกดกลั้นความไม่พอใจในความไม่เท่าเทียมนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอันเป็นเอกลักษณ์
"อือ เข้าใจแล้ว.. งั้นข้าจะเข้าร่วมละนะ"
"พรุ่งนี้ต้องรบกวนแล้ว ท่านรีบอาบน้ำพักผ่อนเถอะอีกเดี๋ยวก็ได้เวลาตั้งโต๊ะ"
ซานิวะเอ่ยส่งท้ายก่อนจะหันกายเดินผ่านข้าไป ชั่ววินาทีที่ร่างนั้นก้าวเท้าเดินออกห่าง ส่วนลึกในใจข้าร้องสั่งให้กระชากกลับมาไต่ถามให้สิ้นเรื่องสิ้นราวว่าเขามีปัญหาขุ่นเคืองใจอันใดกับข้ากันแน่ แต่ทิฐิที่ข้ามีอยู่เต็มเปี่ยมกลับยับยั้งไม่ให้ข้าลดตัวลงไปทำเรื่องอ่อนเดียงสาเช่นนั้น
ข้าเป็นใครกัน? ข้าคือมิคาสึกิมุเนะจิกะดาบที่งดงามที่สุดในใต้หล้า ไม่มีผู้ใดที่ยลโฉมสบนัยน์ตาจันทร์เสี้ยวของข้าแล้วจะไม่หลงใหลใฝ่ปองหมายครอบครองแม้ต้องบั่นศีรษะผู้คนเพื่อแย่งชิงมา
แล้วมนุษย์ผู้นั้นเป็นใครกัน? ก็แค่เด็กหนุ่มอ่อนเดียงสาผู้นึงที่ดูเหมือนจะมีเรื่องผิดใจกับข้าอยู่ฝ่ายเดียว ผู้อาวุโสเช่นข้าควรจะให้อภัยในความคิดตื้นเขินของเจ้านายตัวน้อยจึงจะเป็นเรื่องที่สมเหตุผล หากจะถามก็ต้องไต่ถามอย่างไร้อารมณ์ขุ่นเคืองจึงจะถูกต้อง
ใช่.. มันควรจะเป็นเช่นนั้น
เมื่ออารมณ์ของข้ากลับมาเข้าที่เข้าทางข้าก็จัดการโยนความคิดชั่วแล่นอันเหลวไหลก่อนหน้านั้นทิ้งให้กลายเป็นธุลีดินก่อนจะเดินตรงกลับเข้าสู่ความวุ่นวายของสมาชิกครอบครัวใหญ่ในความคิดของข้าเพื่อหาอะไรใส่ท้องที่เริ่มส่งเสียงประท้วงเบาๆ
อ่า..
..ถ้าหลังอาหารมีชากับขนมมันคงจะดีไม่น้อยเลย..
-----------------------------------------------------------------------------------
*หมายเหตุ::
พิธีเก็มปุคุ [Gempuku] = เป็นพิธีที่เด็กผู้ชายอายุราว15-16ปีต้องผ่านเพื่อก้าวเข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่อย่างเป็นทางการ โดยผู้เข้าร่วมพิธีจะแต่งเครื่องสวมหัวที่เรียกว่า "เอโบชิ" [Eboshi] และจะได้รับชื่อใหม่เป็นการบอกว่าตนเป็นผู้ใหญ่แล้ว พิธีนี้มักเป็นพิธีที่ทำกันเฉพาะผู้ที่เกิดในตระกูลซามูไร (แต่ที่ปู่นำมาเอ่ยเพราะต้องการเปรียบเทียบอายุของซานิวะ)
[หากข้อมูลผิดพลาดประการใดโปรดแจ้ง]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น