::บทที่ 5::
ในบางครั้งผู้ชราก็อยากสนุกอย่างเด็กๆ
สิ่งที่โคกิทสึเนะเอ่ยในวันนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ทำให้จันทร์เสี้ยวของข้าไม่อาจเหลือบมองคนผู้นั้นด้วยสายตาเช่นเดิมได้อีก แต่อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะมีญาณวิเศษรับรู้ว่าข้ากำลังคิดเช่นไรเจ้าตัวจึงหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้ข้ายิ่งกว่าเดิมจนถึงขนาดไม่คิดแม้แต่จะหันมาสบตา จริงๆข้าควรจะอารมณ์เสียกับมารยาทที่หมางเมินหยาบคายเช่นนี้แต่ก็เปล่า เนื่องจากข้าเริ่มสังเกตเห็นสิ่งนึงที่เปลี่ยนไปบนใบหน้าเยาว์วัยที่ไม่แบ่งแยก..
"โอ้..ข้าเป็นนายกองงั้นหรือ? เข้าใจแล้ว"
ข้ายิ้มอย่างไร้ความกังวลกับกำหนดการของวันพรุ่งนี้ที่ต้องเป็นหัวหน้าหน่วยลาดตะเวน ก็ใช่ว่าข้าไม่เคยทำเสียเมื่อไร หลายวันมานี้มีภารกิจให้ข้าทำมากมายหลากหลายซะจนคิดถึงการดื่มชาบ่อยครั้ง แต่ภารกิจที่ได้ทำแต่ละอย่างมันก็สนุกจริงๆ ดีกว่าเมื่อก่อนที่ข้าได้ทำแค่ติดตามผู้เป็นนายออกไปยังที่ต่างๆแต่ไม่เคยได้ประมือกับผู้ใด เด็กหนุ่มพยักหน้าให้ด้วยสายตาที่ทอดมองต่ำ พื้นทางเดินนี้น่ามองกว่าจันทร์เสี้ยวเช่นข้าอีกงั้นหรือ?
ดีละ..
"ถ้าเช่นนั้นพรุ่งนี้ก็รบกวนด้วย.."
"อะ..รอเดี๋ยวนายท่าน"
"มีอะไ-- !!!!!"
ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังหันกลับมาด้วยสีหน้าฉงนสงสัยข้าก็ก้าวเท้าเข้าไปประชิดอย่างรวดเร็ว ยื่นมือวางบนเรือนผมสีสว่างแล้วสางเข้าไปในเส้นผม ดวงตาสีฟ้าครามด้านซ้ายของคนตรงหน้าเบิกค้างด้วยมิคาดว่าข้าจะทำเช่นนี้
"ซากุระติดผมแหน่ะ แต่มองแล้วก็เหมือนเป็นภูติซากุระเลยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า" ข้าดึงเอากลีบซากุระออกมาจากเรือนผมยกขึ้นมาให้ดูพร้อมยิ้มหยอกล้อ ซานิวะเหมือนเพิ่งรวบรวมสติได้เขาพยักหน้าเอ่ยขอบคุณข้าก่อนเบี่ยงตัวเพื่อตีจาก แต่มีหรือที่ข้าจะยอมให้อีกฝ่ายได้สมใจ
"ยังมีอีกเยอะบนผมท่านนะ ฮะฮะฮะ ข้าช่วยดีกว่านะ" สีหน้ายุ่งยากใจของคนผู้นั้นยามใช้มือสางผมหาทำให้ข้าอาสาช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะ ข้าคงไม่ต้องบอกใช่หรือไม่ว่ากลีบซากุระเหล่านั้นมาจากไหนมากมาย?
หืม.. ต้องบอกด้วยหรือ?
ตกลงๆ ข้าบอกก็ได้ เป็นข้าเองที่ลอบโปรยใส่ศีรษะของซานิวะตอนช่วยเอากลีบแรกที่อยู่ในมือข้ามาตั้งแต่แรกออกนั้นแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า แต่ข้าก็กำลังให้ความช่วยเหลือเป็นการไถ่โทษอยู่นี่นา..
"ไม่ต้องหรอก ข้าทำได้"
แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ต้องการความปราถนาดีนี้เมื่อซานิวะลดมือลง รีบส่ายหน้าปฏิเสธก่อนก้าวเท้าถอยเพื่อสร้างระยะห่าง ท่าทางเช่นนั้นกลับปลุกเร้าให้ข้ารู้สึกอยากกลั้นแกล้งขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เด็กน้อยผู้นี้เหตุใดจึงขยันสร้างความรู้สึกอันแปลกประหลาดหลากหลายมาให้ข้าต้องนึกฉงนตนเองเช่นนี้บ่อยครั้งกันนะ?
เคยมีคนผู้นึงกล่าวกับเจ้านายคนก่อนๆของข้าว่า ผู้เฒ่าวัยชรามักมีความเป็นเด็กแอบซ่อนอยู่มากกว่าทุกช่วงวัยอื่นที่พ้นผ่านความอ่อนเดียงสา บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับดาบอายุหลายร้อยปีเช่นข้าก็เป็นได้ แต่ใครจะสนกันละ? ในเมื่อตอนนี้ข้ากำลังปราถนาที่จะยลโฉมสีหน้าอื่นนอกจากความสุขุมเยือกเย็นเป็นผู้ใหญ่เกินวัยที่อีกฝ่ายมักแสดงออก หากคนผู้นี้โกรธจะมีสีหน้าเช่นไรกันนะ?
"แล้วท่านมองเห็นหรือว่าอยู่ที่ใดบ้าง"
ข้ายิ้มกว้างพลางขยับเท้าเข้าใกล้ ยามนี้ซานิวะดูจะรักษาความสุขุมไว้ไม่อยู่เสียแล้ว สีหน้าที่เหมือนกับอยากจะกระโจนหนีห่างใจจะขาดทำให้ข้าทั้งฉุนทั้งขัน รู้สึกอยากหัวเราะแต่ก็ยังมีความขัดเคืองใจ อยากหนีนักใช่หรือไม่..
งั้นข้าจะพาตัวเองมาเข้าใกล้จนเจ้าหมดหนทางหนี!!
"ดะ..เดี๋ยวก่อน ข้าบอกว่าไม่ต-- นี่ท่าน!!"
ข้าจับแขนอีกฝ่ายกระชากดึงเข้าหาตัวจนร่างนั้นชิดกับแผ่นอกก่อนใช้วงแขนปิดกั้นทางหนีของอีกฝ่ายไว้ ซานิวะที่พยายามขัดขืนมีสีหน้าลนลานแต่ข้าก็ไม่ใส่ใจอาการต่อต้านนัก ปลายนิ้วของข้าแทรกเข้าไปในเรือนผมที่นุ่มลื่นราวเส้นไหมอย่างไม่ฟังเสียงห้ามปราม ค่อยๆไล่สางปัดเอากลีบซากุระที่ติดอยู่ออกไป การกระทำที่นุ่มนวลของข้าทำให้คนในอ้อมแขนลดการต่อต้านลงแต่ก็ไม่ทั้งหมด ดวงตาสีครามที่เหลือบมองข้ายังคงเต็มไปด้วยความระแวดระวังเหมือนสัตว์ป่าตัวเล็กที่กำลังหวาดระแวง ข้านึกขันในใจก่อนตัดสินใจเล่นสนุกด้วยการใช้ปลายนิ้วลูบใบหน้าบริเวณขมับขวาไล่ลงมาถึงผิวแก้ม..
ฟึบ!!
"คิดว่าท่านคงหยิบมันออกหมดแล้ว ขอตัวก่อน!!"
"เดี๋ยว.."
แต่คราวนี้คำพูดของข้าไม่อาจรั้งกายซานิวะไว้ได้อีก คนผู้นั้นยกมือปิดดวงตาขวาใต้เรือนผมด้วยสีหน้าหวาดหวั่นเกือบๆจะกลายเป็นความหวาดกลัว เขาหมุนกายวิ่งจากไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางจันทร์เสี้ยวที่ได้แต่นิ่งงัน ก่อนก้มหน้ามองมือข้างนั้นด้วยความรู้สึกผิด ข้าคาดหวังว่าจะได้เห็นสีหน้ายามโกรธเคืองของเขาแต่ไม่คาดว่าจะได้เห็นสีหน้าที่ตรงกันข้ามเช่นนั้น มันทำให้ข้านึกต่อว่าตนเองด้วยความรู้สึกผิดลึกๆ แต่นอกเหนือจากเรื่องนั้นก็มีสิ่งนึงที่ข้าครุ่นคิดด้วยความสับสน
สัมผัสที่ได้รับเมื่อครู่นี้มัน..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น